کشاورزی دیجیتال در خدمت امنیت غذایی کشورهای آسه‌آن

طبق آخرین گزارش جامع پنل بین دولت ها در زمینه تغییرات اقلیمی در سال ۲۰۱۴، تولیدات کشاورزی ممکن است با جنگل زدایی و خروجی های کشاورزی ناشی از دامداری و مدیریت خاک و موادمغذی تا ۲۴ درصد از کل انتشار گازهای گلخانه ای جهان در سال ۲۰۱۰ را تشدید کند. با وجود بیشترین جمعیت در میان قاره های جهان، شیوه های کشاورزی آسیا نقش مهمی در شکل گیری آب و هوای آینده دارد.

راه حل های یکپارچه

افزایش تدریجی اقدامات محافظتی در قالب تعرفه ها و موانع غیرتعرفه ای و همچنین تهدید محدودیت های صادراتی برای بخشی از تولیدکنندگان اصلی وجود دارد. با به وجود آمدن بحران قیمت مواد غذایی در سال های ۰۸-۲۰۰۷ ، هند صادرات برنج غیرباسماتی را از ماه آوریل سال ۲۰۰۸ ممنوع کرد. کشورهای واردکننده مواد غذایی در معرض خطر، به ویژه هنگامی که با بلایای طبیعی نظیر خشکسالی و سیل در می آمیزند، ممکن است راه را برای بحران های دیگری نیز هموار کنند.

علاوه بر این، بیماری های منتقل شده از مواد غذایی به سرعت در حال رشد اند و مقاومتشان در برابر بسیاری از درمان های در نظر گرفته شده گسترش می یابد، که به عنوان پدیده مقاومت ضدمیکروبی شناخته می شود. اما آ سه آن در برابر تمامی این تحولات ایمن است.

انجمن جهانی کشاورزی، به جای احساس مغلوب شدن، از شرکت کنندگان خود الهام گرفته و تعدادی راه حل های جالب و یکپارچه را ارائه می دهد که آ سه آن بتواند با پیچیدگی های رو به رشد و چالش های مرتبط با آن سازگار شود.

نوآوری و فنّاوری

اولین بینش، مداخلات نوآورانه ای است که کشاورزی را پایدارتر و مبتنی بر آب و هوا و هوشمند می سازد. این امر مربوط به برنامه کاری وزرای جنگلداری و کشاورزی آ سه آن(AMAF) در انجمن اقتصادی آ سه آن در سال ۲۰۲۵ است که شامل اهدافی نظیر افزایش محصولات زراعی، دامداری و تولید شیلات و آبزی پروری (۱۹-۲۰۱۶)؛ و بهبود بهره وری، فنّاوری و کیفیت تولید در حمایت از تولیدکنندگان کوچک (۱۹-۲۰۱۷) است.

کشاورزی دیجیتال فرصت های بی شماری را برای تحقق برنامه کاری آماف ارائه می دهد. این نوآوری ها شامل هواپیماهای بدون سرنشینی است که کودها و آفت کش ها را در سطح وسیعی از مزارع می پاشند و همچنین ربات ها و ماشین هایی در زنجیره تأمین که افراد را از کارهای دستی “سخت، خطرناک و کثیف” خلاص می کنند. فنّاوری های بیشتری از جمله حسگرهای داده وجود دارد که می تواند اطلاعات مطلوبی از مقدار ورودی های کشاورزی (برای مثال بذرها و موادمغذی) و زیست محیطی (مثلاً دما و رطوبت) به منظور افزایش بازده محصول را به کشاورزان ارائه دهد.

بینش بعدی، سرمایه گذاری است که سبب توانمندی فنّاوری های کلیدی می شود. درک این موضوع که ارتقاء سرمایه گذاری در بخش مواد غذایی می تواند با تمرکز بیشتر بر فنّاوری بهبود یابد. طبق گزارش گروه مشاوره بوستون(BCG) و پلت فرم آن لاین سرمایه گذاری شرکت آمریکایی اگ فاندر (AgFunder)، میزان سرمایه ریسک در سرمایه گذاری های جهانی در بخش فنّاوری های کشاورزی (Agtech)، از ۵۰۰ میلیون دلار در سال ۲۰۱۲ به حدود ۳ میلیارد دلار در سال ۲۰۱۵ افزایش یافت. در حال حاضر بسیاری از کشورهای آسیای شرقی مقصد این سرمایه گذاری ها هستند، اما به نظر می رسد که همچنان تقسیم بندی وجود دارد که کشورهایی نظیر کامبوج، لائوس، میانمار و تایلند از این فرصت ها استفاده نکرده اند.

یکپارچه سازی، مسیری رو به جلو

علاوه بر این، واف ۲۰۱۷ نشان داده است که آ سه آن از تهدیدات امنیت غذایی که در سطح جهانی با آن رو به رو است ایمن نیست، اما این کشورها در رسیدگی به این مسئله تنها نیستند. حرکت رو به جلو، نیازمند یکپارچه سازی بهتری است و چنین تحولاتی به خرده مالکان کشاورز کمک می کند تا به تقاضای رو به رشد مصرف کنندگان پاسخ دهد.

زیرساخت های حمایتی نظیر به کارگیری بیشتر اپراتورهای مخابراتی تلفن همراه و گسترش پوشش فنّاوری بی سیم نیز مورد نیاز است. خدمات مخابراتی کشاورزان را قادر می سازد تا بازده محصول را ردیابی کنند و همچنین اجازه ورود فنّاوری های دیجیتال را می دهد.

قدم بعدی آن است که کشاورزان داده های به دست آمده را با یکدیگر به اشتراک گذارند تا بهترین شیوه ها در بهینه سازی استفاده از ورودی ها را گسترش دهند. همچنین بخش خصوصی می تواند مکانیزم های بیمه را برای کشاورزان فراهم کند تا از آنان در مقابل شوک های مالی ناشی از برداشت های بد محصولات محافظت کند. همچنین، کمپین های انتشار اطلاعات برای آموختن فرصت های سرمایه گذاری و مزایای بیمه به کشاورزان مورد نیاز است.

با توجه به مقاومت ضدمیکروبی، سنگاپور اخیراً با تلاش های آ سه آن برای کاهش استفاده از ترکیبات ضد میکروبی در تولیدات کشاورزی همکاری می کند، ظرفیت های آزمایش های آزمایشگاهی منطقه ای را گسترش می دهد و تبادل اطلاعات در میان کشورهای عضو را ارتقاء می بخشد. برقراری ارتباط برنامه فنّاوری و علوم غذایی و مرکز فنّاوری غذایی ان تی یو(NTU) سنگاپور با کشورهایی نظیر دانمارک و هلند، اطلاعات بیشتر و اجازه مدیریت بهتر سیستم ها را به آنان می دهد تا بتوانند استفاده بیش از حد از آنتی بیوتیک ها را برای افزایش بازده محصولاتشان کاهش دهند.

و در نهایت، اشتغال زایی ضرورت سیاسی اصلی کشورهای در حال توسعه و همچنین کشورهای توسعه یافته است. در واقع، سیاست مؤثر کشاورزی در قرن بیست و یکم، اشتغال زایی بیشتری را به همراه دارد و فقط به انجام کارهای دستی در مزارع ختم نمی شود. اقدامات مهم نوآورانه و فنّاوری های در حال ظهور برای حمایت از تولید مواد غذایی و بسته بندی صادراتی آنها وجود دارد.

بسیار مهم است که جوانان را به مشارکت در کارآفرینی در بخش کشاورزی تشویق کنیم و در مشاغل مربوط به کشاورزی سرمایه گذاری کنیم. ابتکارات مشابهی مانند رویداد مشارکت جوانان، که در جریان نشست واف ۲۰۱۷ رخ داد و بیش از صدها نفر از جوانان و دانشجویان سنگاپوری در آن شرکت کردند، برای ایجاد پایه های تولید مواد غذایی برای نسل های آینده مورد نیاز خواهد بود.

آن سوی چارچوب یکپارچه سازی امنیت غذایی آ سه آن (AIFS)

آ سه آن چارچوب “آیفس” را با اهداف اولیه تضمین بلند مدت امنیت غذایی و بهبود معیشت کشاورزان منطقه در سال ۲۰۰۹ ایجاد کرد. این چارچوب، برنامه راهبردی اقدام برای امنیت غذایی(SPA-FS) منطقه آ سه آن برای سال های ۲۰۲۰-۲۰۱۵ نامیده شد که به طور دوره ای برای اطمینان از دستیابی به اهداف مورد نظر بررسی می شود.

واف ۲۰۱۷، تحولات جهانی جامعی را در زمینه کشاورزی و مواد غذایی برای کمک به بررسی های اسپا-اف اس با یکی از برنامه های آینده اش برای سال ۲۰۱۸ فراهم کرد. فراتر از آن، این انجمن نشان داد که بخش کشاورزی و امنیت غذایی به تنهایی نمی تواند تهدیدات در حال پیدایش برای امنیت غذایی را به درستی رسیدگی کند.

در روشی مشابه، آیفس به تنهایی کافی نیست. راهکارهای سایر بخش ها و صنایع از جمله فنّاوری اطلاعات، مخابرات، امور مالی، بیمه و آموزش نیز برای سنجیدن دقیق راه حل هایی که به امنیت غذایی و کشاورزی در آینده منطقه کمک می کند، مورد نیاز خواهد بود.